منم    گاندی      بدونِ   هیچ     ترسی
                 جهان را   با  مَنَش     دیگر      نمائید
                 به شش میلیونِ گاندی   ،   راضیم   من
                 که    هرگز    آدمِ    چُرتی   نخواهم
                  فقط  اندیشه‌ها   را    تو    درو    کن
                  من‌و‌تو، چون دو گاندی    در   جهانیم
                  جهانِ گلسِتان   ،   با     هم    بسازیم
                  و   کلّاشان   و   کج   فهمان   بمیرند
                  گلوی      این      ندانم      کارها   را
                  جهان با  ما   شود  ،   امّا   به   تدبیر
                   به همّت   ،  ما خفن  گاندی   بسازیم
                   چنان       تدبیرها          را    عاقلانه
                   عمل   کردی ، ولی   ناقص  و  بیجا
                   بکن  اَعمالِ  خود  مثبت ،  و معقول
                   فقط   عقل   است  و  علم و کار و تدبیر
                   سخن‌های  درّ   آوردم   سخن‌دان!
                   به   کوشش   راه   را   هموار سازیم
                   بِزن    سیمِ   خودت   را   در   پریزم
                   و  طَنز  و   خنده   حالا ،  بَسّه  جانم
                   تو هم با   من   بیا   در   بخشِ  جدّی
                   و فسفرها   بسوزان   ،   تا شوی هان
                   زبانِ   تلخِ  من  شیرین بکن  دوست
                   تو هم اهرُم ز   مغزِ   خویش   بَردار
                   رابینز و   واقفان   ،   اَحسنت   گویند
                    بخندد     حلّت    و    آزمندیان  هم
                   من و  گاندی  ،  کنارِ   هم   نشستیم
                   حسن خان  هم   کلید   تازه   آورد
                   برای    شارژ   ،    قانونِ    غلط   را
                   عوض  باید   شود   آن   شارژ نامه
                   خفن طرحی به  مجلس  داده‌ام   من^[1]
                   ولی      بیگانه    با      عدلند    آنها
                    ولی    قانونِ   عقلانی ، چه خوبه؟
                    بیا        قانون        تازه‌تر        بیاور
                    چراغستان     نباید   کرد  خاموش
                     فکورانِ    جدید    و    تازه  !  حالا
                     به سندان می‌زدی، با ژستِ کاری
                     امیـدِ  خوبِ  بهبـودی  ؟  چه گویم

اگر با من شوی خیلی می‌ارزی                    
خفن‌ها را به اوجش  می‌رسانید                    
اگر هستی ، بیا  با   من   خفن تن                     
به رندی   ،   در پناهِ     جایگاهم                   
بیا با من    بشو ، کارِ    بُرو    کن                   
بلا هم گر   بیاید   ،    ما    بمانیم                   
بیا    بر   تنبلا       جدّی     بتازیم                   
نگو کودک و   یا   پیر   و   فقیرند                   
چنان بفشور که سازد جارها   را                   
بیا    با   همتت  ، راهِ    دگر    گیر                  
که در تدبیر  ، در   عُمقِ    نیازیم                  
عمل    سازیم    بی‌عذر  و    بهانه                  
به    اندیشه      شود     کارِ    تو    زیبا                      
که در سازندگی چرخند در رول                  
اگر  با  ما   نِه‌ای   راهِ    دگر   گیر                  
فقط بی‌حرف  تو  تدبیر کن! هان                 
جهان   را   ما    خرد  بازار  سازیم                 
که نورِ روشنی  ، در   صحنه ریزم                
بذار    با  فکرِ  خود ،  تنها    بمانم                
که حرفای خفن   گوئیم ، با  کی؟                
عمل‌ها گر‌‌ شود جدّی، دهم  جان                
بیاور فکر را ، این  کار   نیکوست                
ستون   عِلم   را   ،   بی بار   نگذار                
که آن‌ها هم   تماما"  راه    جویند                
به    تدبیرِ    قوی   ،    خنداند    عالم                  
درِ    بدبختیِ       ایرانو        بستیم                
رهِ  سازندگی  ،   جدّی   بنا    کرد                
به طرحی ساختم آن را چه زیبا ؟               
یه روزنامه نوشت این طرح ، دامه               
یه طرحِ علمی و  شرعی  ، خفن تن               
نمی دانند  ،  همچون   نکته  دانها               
و مجلس ، در شب و   تنگِ   غروبه               
که   عقلانی   شود ، ای  یار و یاور               
ولو بندیلشان  هم  هست  بر دوش*            
شود      تدبیرها     زیبا     و   والا ؟               
نمایش را رها  کن   ،   مرد ؟ آری              
جهانِ       فکر ها         هردم      بجویم